شناسایی و تحلیل بازیگران اصلی و تأثیرگذار در حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: شهر ارومیه)

نوع مقاله : مقاله پژوهشی- مستخرج از رساله

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، گروه جغرافیا، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.

2 دانشیار گروه جغرافیا، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

3 استادیار گروه جغرافیا، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران.

چکیده

شهر به عنوان کلیتی به هم پیوسته، به سازمانی مقتدر با مدیریتی یکپارچه نیازمند است. با ورود بخش خصوصی و گروه­های داوطلب به عرصه سیاستگذاری و حکومت، می­توانیم شاهد شکل مطلوب­تری از ادارۀ شهر باشیم. شهرها برای مدیریت و اداره خود راهی به جزء زمینه سازی برای توسعه دموکراسی نیافته­اند که تمام این­­ها به شیوه جدیدی از اداره شهرها به نام حکمروایی خوب شهری دلالت دارد. این الگو به عنوان فرایند مشارکتی توسعه تعریف می­شود که به موجب آن همه بهره­وران شامل حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی راهی را برای حل مشکلات فرایند شهری شدن سریع فراهم می­کنند. هدف پژوهش حاضر شناسایی و بررسی بازیگران تاثیرگذار و اصلی در حکمروایی خوب شهر ارومیه است. فرایند حاکم بر این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر نوع روش پژوهش توصیفی-تحلیلی است. ماهیت داده­ها کیفی و کمی و روش گردآوری داده­ها به صورت کتابخانه­ای، میدانی (پرسش­نامۀ تأثیرات متقابل) است. جامعۀ آماری این پژوهش شامل 35 نفر از کارشناسان حوزۀ برنامه­ریزی شهری، مدیران شهری و پژوهشگران (22نفر مدیر و کارشناس و 13 نفر پژوهشگر) به روش دلفی انتخاب شدند و روش نمونه­گیری در این پژوهش گلوله برفی است. بازیگران اصلی و تأثیرگذار در محیط نرم افزار Mactor مورد تحلیل و اقدام به تعیین میزان رقابت­پذیری، همگرایی و توافق بین بازیگران اصلی شده است. 12 بازیگر اصلی و تأثیرگذار در حکمروایی خوب شهر ارومیه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که؛ اثرات مستقیم و غیرمستقیم بین بازیگران بیانگر بیشترین تعداد اثرگذاری برای بازیگر استانداری با 187 اثر بوده است. بیشترین میزان رقابت­پذیری مربوط به شبکه­های اجتماعی با میزان 83/1 می­باشد. توسعه راه­ها، مسکن و ساماندهی مدیریت شهری به میزان 12 اتفاق بر هدف مشخص گردیده است.

کلیدواژه‌ها


ابدالی، افشار؛ ذبیحی، حسین و ماجدی، حمید (1398). تبیین چارچوب مفهومی حکمروایی خوب شهری مبتنی بر مدیریت یکپارچه شهری (نمونه موردی: کلانشهر تهران)، فصلنامه نگرش­های نو در جغرافیای انسانی، 12(1)، صص.293-309.
پوراحمد، احمد؛ پیری، اسماعیل؛ محمدی، یادگار؛ پارسا، شهرام و حیدری، سامان (1397). حکمروایی خوب شهری در محله­های شهری (مطالعه موردی: شهر مریوان)، فصلنامه اقتصاد و مدیریت شهری، 6(24)، صص. 81-98.
طاهرموسوی، زهرا و قره­داغی، رستم (1399). ارزیابی عملکرد شهرداری­های استان آذربایجان­شرقی براساس شاخص­های حکمرانی خوب، مجله خط­مشی­گذاری در مدیریت، 2(1)، صص. 27-38.
طلا، حسین؛ متقی، افشین و قربانی سپهر، آرش (1398). دیپلماسی و مدیریت سیاسی شهر (مفاهیم، الگوها و مناسبات قدرت در فضای شهر)، تهران: انتشارات انجمن جغرافیایی ایران.
کاظمی، حیدر و رحمانی، بیژن (1399). ارزیابی حکمرانی خوب شهری برای شهرهای ایران مطالعه موردی: شهر اهواز، فصلنامه آمایش محیط، 13(48)، صص. 89-108.
متقی، افشین؛ قربانی سپهر، آرش و سلطان محمدی، زهرا (1398). واکاوی نقش دولت­های محلی در توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: شهرهای ایران)، فصلنامه نگرش­های نو در جغرافیای انسانی، 4(11)، صص. 325-349.
مرکز آمار ایران (1395). نتایج تفصیلی سرشماری عمومی نفوس­ومسکن، استان آذربایجان­غربی، شهرستان ارومیه.
مشکینی، ابوالفضل؛ حسین­پور، مهدی و خدایی، سارا (1399). تحلیلی از نقش سرمایه اجتماعی در شکل­گیری حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: شهر اردبیل)، فصلنامه آمایش محیط، 13(51)، صص. 133-158.
هایل­مقدم، کیان و نوری­کرمانی، علی (1397). بررسی نقش مدیریت شهری در هوشمندسازی شهر (مورد مطالعه: منطقۀ 5 شهرداری تهران)، مجله علوم جغرافیایی (جغرافیای کاربردی)، 14(28)، صص. 267-286.
Bhaduri, S. (2020). Unit-2 Urban Management and Management of Urban Services. New Delhi: Indira Gandhi National Open University.
Biswas, R., Jana, A., Arya, K., and Ramamritham, K. (2019). A good-governance framework for urbanmanagement, Journal of Urban Management, 8(2), pp. 225-236.
De Guimarães, J. C. F., Severo, E. A., Júnior, L. A. F., Da Costa, W. P. L. B., and Salmoria, F. T. (2020). Governance and Quality of Life in Smart Cities: Towards Sustainable Development Goals. Journal of Cleaner Production, 253, pp. 1-33.
Fu, Qiang. (2018). Bringing urban governance back in: Neighborhood conflicts and depression. Social Science & Medicine, 196: 17, United Kingdom.
Korosteleva, E. A. and Flockhart, T. (2020). Resilience in EU and International Institutions: Redefining Local Ownership in a New Global Governance Agenda. Contemporary Security Policy, 41(2), pp. 153-175.
Lyall, C. and Tait, J. (2019). Beyond the Limits to Governance: New Rules of Engagement for the Tentative Governance of the Life Sciences. Research Policy, 48(5), pp. 1128- 1137.
Markus, G. B. and Krings, A. (2020). Planning, Participation, and Power in a Shrinking City: The Detroit Works Project. Journal of Urban Affairs, 42(8), pp. 1141-1163.
Meyer, N. and Auriacombe, C. (2019). Good Urban Governance and City Resilience: An Afrocentric Approach to Sustainable Development.  Sustainability, 11(19): pp. 55-14.
Taşan-Kok, T., Atkinson, R., and Martins, M. L. R. (2020). Hybrid Contractual Landscapes of Governance: Generation of Fragmented Regimes of Public Accountability through Urban Regeneration. Environment and Planning C: Politics and Space, 1-21, In press.
UN- HABITAT. (2009). Urban Governance index (UGI) a tool to measure progress in achieving good urban governance. www.un habitat.org.
United Nations Development Programme. (1997). “Governance for sustain-able human development” – A UNDP policy paper. New York: UNDP.
World Bank. (2012). The Worldwide Governance Indicators. From: http://info.worldbank.org/governanc4e /wgi/index.asp. Accessed 2012/8/5.
Yang, H. (2021). Holistic Governance: An Explanatory Framework, In: Urban Governance in Transition, pp. 57-95).